Gisteren lag ik in bed gefrustreerd te zijn over het feit dat mijn longboardskills zo langzaam toenemen. Dat komt, zo vermoed ik, omdat ik niet van pijn hou. Nu vindt, behalve overly manly man, natuurlijk niemand pijn echt fijn, maar de een is er banger voor dan de ander. Dat bleek wel bij So You Think You Can Longboard Dance, en dan vooral bij het onderdeel hippyjumps. Ook de vele tigerclawvariaties en flips vroegen om het goed kunnen landen.
Ik besloot dat vandaag maar eens te gaan oefenen. Gewapend met twee pionnetjes, een dunne lat en een helm begaf ik me naar de dijk. Na twintig keer met beide voeten naast het board geland te zijn, probeerde ik het anders: board onder het balkje door rollen en er -vanaf de grond- achteraan te springen. Dat werkte heel aardig. Bij de volgende poging tot hippyjump landde ik al met mijn standbeen op het board, en daarna lukte het, na diep ademhalen, een paar keer clean op mijn board terecht te komen. Dertig centimeter hoogte vanaf de grond, maar het was een begin. Kwestie van heel. vaak. doen, schat ik.
Daarna werkte ik verder aan de fakienocomplyhalfimpossiblehalflateflip waarvan ik nog moet uitzoeken hoe ie echt heet, of een betere naam bedenken (suggesties zijn welkom!). Hier is een linkje naar le truuk. Filmpje! (en ja, ik ben me er van bewust dat t liedje alleen maar bestaat uit de tekst 'one week')
Ik heb een aantal lijntjes geprobeerd (een lijn is een serie 'dancemoves' zoals je bij een dansje een 'routine' hebt, en bij karate een 'kata') en dat ging veel beter dan verwacht.
Het verbaast me altijd wat een goed gevoel ik daar aan kan overhouden.
Mijn punt is.. Ik moet leren minder bang te zijn, met longboarden en mogelijk ook wel in general. Leren doen je door vallen en opstaan, zo luidt de volkswijsheid.
Sigur Rós zingt het ook: Og ég fæ blóðnasir/En ég stend alltaf upp.
Ps: Ik schreef dit in de vakantie maar publiceer het nu pas. Omdat het kan.
English
I'll use the free time this holiday has presented me with to make sure there is some material on this blog.
Yesterday I was lying in bed, frustrated about the fact that my longboard skills arn't improving half as fast as I'd like. I think the reason is that I don't like pain. Of course, no one except Overly Manly Man really likes pain, but some are more scared of it than others. That became clear at So You Think You Can Longboard Dance, an event I visited last week. Daring to land is very important, especially when trying to break a Hippyjump World Record or doing Tigerclaw Variations no one ever thought possible (those who were present probably know who I am referring to :D)
So I decided to practice my landing skills. After a lot of landing next to my board completely, then with one foot on it, I finally cleared the modest jump I had set for myself. I then worked on the fakienocomplyhalfimpossiblehalflateflip (if anyone knows what that trick is really called or has any suggestions for a name, please, let me know). If you want to see what it looks like, click the link in the dutch text. Later I tried some lines, and they went better than expected. It always surprises me how great that can make me feel.
My point is.. I should learn to be less afraid. While longboarding, but probably also in general. Take a risk now and then, and be prepared to face the consequences.
Sigur Rós already knew: Og ég fæ blóðnasir/En ég stend alltaf upp.
