Mesmerising Music III - Lucy Rose

I was sitting on my bed, clicking around on youtube on a quest to find new music, when I found an accoustic version of her song Night Bus, with the sounds of the city in the background, and I immidiately fell in love with it.

She is Lucy Rose.

Dreamy, warm, soft, round, comforting, reassuring.

Sometimes her songs make me  Shiver, when I'm curled up in the Middle of the Bed. I know her music will always have a Place in my heart :)

Oh, and she's a total badass in her videoclip for Bikes

Homo (in) Operando

Day 1

07:10
Ik sta voor de enige deur van een lage loods op een industrieterrein. Het is nog donker en erg koud. Ik heb een rugzak op met een paar schoenen met stalen neuzen en een broodtrommel erin. De deur is dicht.

07:15
Er komen drie mannen aan, die ik gauw naar binnen volg. Binnen is het warmer. In de nauwe gang sta ik een beetje ongemakkelijk te kijken, waar moet ik me melden? Een kantoor is er niet.

07:25
Ik heb zojuist een stapel papieren met huisregels doorgelezen en getekend. Een man die me erg aan een vriend uit Engeland doet denken laat me de nooduitgangen zien.

07:35
Ik sta aan een tafel, en een man van in de vijftig legt een grote stapel witte voorwerpen voor me neer. Ik moet een simpele handeling verrichten, en ze daarna op een andere stapel leggen. Een jongen van midden twintig stopt ze dan in dozen.

Vandaag is mijn eerste werkdag. Ever. Laat ik beginnen te benadrukken hoe veel geluk ik heb gehad met mijn ouders, die mij tot nu toe altijd onderhouden hebben, en dankzij wie ik nooit echt te weinig geld heb gehad (ok, dat kwam ook deels door de warme handen van mijn grootouders en het feit dat ik grote bankbiljetten niet graag 'aanbreek' en ze dus gewoon niet uitgeef). One could argue dat ik daardoor niet heb geleerd dat je moet werken voor je geld, maar ik denk dat ik dat stiekem toch al wel wist en dat ze dat op andere vlakken van de opvoeding ruimschoots gecompenseerd hebben.

Verder zal ik hier niet vermelden bij welk bedrijf ik werk, of zelfs wat ik precies moet doen, vandaar de vage termen als 'voorwerpen'', 'handeling' en 'materiaal'

07:45
De man die de stapels witte voorwerpen brengt ruikt precies als mijn ex. Zelfde waspoeder gok ik. Verwarrend.

08:00
Mijn voeten beginnen pijn te doen.

08:15
Een zoemer gaat, een vriendelijkere variant van de bel die we op school hadden. Mijn hemel, wat ben ik blij met mijn VWOdiploma. Man en jongen, die de ochtenddienst draaien, hebben pauze.

08:30
Man en jongen zijn terug. In hun afwezigheid heb ik een andere manier om de handeling te verrichten durven uitproberen, die effectiever en sneller is. Ik heb nu in totaal ongeveer 300 voorwerpen 'behandelingdt'.

09:00
Ik word voor een kwartiertje naar een andere tafel gestuurd, waar ik een andere, nog simpelere handeling uit moet voeren met zwarte voorwerpen. Ik vind dit echter wel grappig, al doen mijn voeten nu echt zeer. Hier ontmoet ik *generic arab name* Mohammed en *generic dutch name op -je* Loesje, een Spanjaard en een piepklein Indonesisch vrouwtje. Eerstgenoemde roept steeds 'Loesie!' en begint dan een vrij onbegrijpelijk verhaal in gebroken nederlands; goedgemutst maar onbeholpen en een beetje aandoenlijk.

09:15
Terug naar tafel 1, waar man, jongen en ik nu aan de volgende klus beginnen. Een order van 7000 voorwerpen die met 1000 op een pallet gaan en per 60 uit de machine rollen. Al snel ontwikkelen we een routine, en kan de machine ons niet bijhouden zodat we steeds even moeten wachten. Ik vind dat eigenlijk vrij vervelend, ik wil gewoon doorwerken. Die pallets moeten vol.

09:30
Mijn rug doet pijn.

09:45
Is het al pauze?

10:00
De zoemer klinkt weer en dit keer mag ik weg terwijl man en jongen doorwerken. In de 'kantine' zit ik alleen aan een tafeltje en ik eet een boterham en observeer de andere werknemers. Ze communiceren vrijwel niet maar werken in stilte hun 8 bammetjes naar binnen. Een andere arabische man met een knap gezicht en een volle zwarte baard komt binnen. Deze (*generic arab name #2* Hassan) giet de helft van de koffie in zijn plactic bekertje over in een mok en kiepert de rest in de gootsteen.

10:30
Ik mag Mohammed en Loesie weer helpen, nu met het plakken van kleine sticketjes op de eerdergenoemde zwarte voorwerpen. Volgens mij werk ik sneller dan zij, en ik vraag me af of dat goed is, of juist vrij dom.

10:40
Mijn voeten doen echt heel heel erg pijn.

11:00
Ik mag weer terug naar de machine en de order van 7000. Afgezien van de pijn in mijn.. well.. overal, is dit werk best te doen.

13:45
De tweede pallet is halfvol. Ik leg een groot kartonnen vel over de voorwerpen en begin opnieuw te stapelen.

14:00
Man en jongen gaan naar huis.  Ik mag weer stickertjes plakken. Joepie.

14:35
Pijn. Overal pijn.

15:15
Ik krijg weer een ander klusje: samen met Mohammed moet ik andere, lastig gevormde voorwerpen in dozen pakken. Als je het goed doet, passen er 155 in. Als je het niet goed doet, wordt het een chaos. Mohammed wordt een beetje boos als ik vooraan in de doos begin in plaats van achterin, omdat het volgens hem anders niet uitkomt. Dat slaat echter nergens op want je kunt de doos gewoon 180 graden draaien en dan klopt t weer. Moe. Zo moe.

16:30
Eindelijk. De zoemer klinkt en ik strompel naar de kleedkamer. Buiten is het al weer donker.