Mesmerising Music III - Lucy Rose

I was sitting on my bed, clicking around on youtube on a quest to find new music, when I found an accoustic version of her song Night Bus, with the sounds of the city in the background, and I immidiately fell in love with it.

She is Lucy Rose.

Dreamy, warm, soft, round, comforting, reassuring.

Sometimes her songs make me  Shiver, when I'm curled up in the Middle of the Bed. I know her music will always have a Place in my heart :)

Oh, and she's a total badass in her videoclip for Bikes

Homo (in) Operando

Day 1

07:10
Ik sta voor de enige deur van een lage loods op een industrieterrein. Het is nog donker en erg koud. Ik heb een rugzak op met een paar schoenen met stalen neuzen en een broodtrommel erin. De deur is dicht.

07:15
Er komen drie mannen aan, die ik gauw naar binnen volg. Binnen is het warmer. In de nauwe gang sta ik een beetje ongemakkelijk te kijken, waar moet ik me melden? Een kantoor is er niet.

07:25
Ik heb zojuist een stapel papieren met huisregels doorgelezen en getekend. Een man die me erg aan een vriend uit Engeland doet denken laat me de nooduitgangen zien.

07:35
Ik sta aan een tafel, en een man van in de vijftig legt een grote stapel witte voorwerpen voor me neer. Ik moet een simpele handeling verrichten, en ze daarna op een andere stapel leggen. Een jongen van midden twintig stopt ze dan in dozen.

Vandaag is mijn eerste werkdag. Ever. Laat ik beginnen te benadrukken hoe veel geluk ik heb gehad met mijn ouders, die mij tot nu toe altijd onderhouden hebben, en dankzij wie ik nooit echt te weinig geld heb gehad (ok, dat kwam ook deels door de warme handen van mijn grootouders en het feit dat ik grote bankbiljetten niet graag 'aanbreek' en ze dus gewoon niet uitgeef). One could argue dat ik daardoor niet heb geleerd dat je moet werken voor je geld, maar ik denk dat ik dat stiekem toch al wel wist en dat ze dat op andere vlakken van de opvoeding ruimschoots gecompenseerd hebben.

Verder zal ik hier niet vermelden bij welk bedrijf ik werk, of zelfs wat ik precies moet doen, vandaar de vage termen als 'voorwerpen'', 'handeling' en 'materiaal'

07:45
De man die de stapels witte voorwerpen brengt ruikt precies als mijn ex. Zelfde waspoeder gok ik. Verwarrend.

08:00
Mijn voeten beginnen pijn te doen.

08:15
Een zoemer gaat, een vriendelijkere variant van de bel die we op school hadden. Mijn hemel, wat ben ik blij met mijn VWOdiploma. Man en jongen, die de ochtenddienst draaien, hebben pauze.

08:30
Man en jongen zijn terug. In hun afwezigheid heb ik een andere manier om de handeling te verrichten durven uitproberen, die effectiever en sneller is. Ik heb nu in totaal ongeveer 300 voorwerpen 'behandelingdt'.

09:00
Ik word voor een kwartiertje naar een andere tafel gestuurd, waar ik een andere, nog simpelere handeling uit moet voeren met zwarte voorwerpen. Ik vind dit echter wel grappig, al doen mijn voeten nu echt zeer. Hier ontmoet ik *generic arab name* Mohammed en *generic dutch name op -je* Loesje, een Spanjaard en een piepklein Indonesisch vrouwtje. Eerstgenoemde roept steeds 'Loesie!' en begint dan een vrij onbegrijpelijk verhaal in gebroken nederlands; goedgemutst maar onbeholpen en een beetje aandoenlijk.

09:15
Terug naar tafel 1, waar man, jongen en ik nu aan de volgende klus beginnen. Een order van 7000 voorwerpen die met 1000 op een pallet gaan en per 60 uit de machine rollen. Al snel ontwikkelen we een routine, en kan de machine ons niet bijhouden zodat we steeds even moeten wachten. Ik vind dat eigenlijk vrij vervelend, ik wil gewoon doorwerken. Die pallets moeten vol.

09:30
Mijn rug doet pijn.

09:45
Is het al pauze?

10:00
De zoemer klinkt weer en dit keer mag ik weg terwijl man en jongen doorwerken. In de 'kantine' zit ik alleen aan een tafeltje en ik eet een boterham en observeer de andere werknemers. Ze communiceren vrijwel niet maar werken in stilte hun 8 bammetjes naar binnen. Een andere arabische man met een knap gezicht en een volle zwarte baard komt binnen. Deze (*generic arab name #2* Hassan) giet de helft van de koffie in zijn plactic bekertje over in een mok en kiepert de rest in de gootsteen.

10:30
Ik mag Mohammed en Loesie weer helpen, nu met het plakken van kleine sticketjes op de eerdergenoemde zwarte voorwerpen. Volgens mij werk ik sneller dan zij, en ik vraag me af of dat goed is, of juist vrij dom.

10:40
Mijn voeten doen echt heel heel erg pijn.

11:00
Ik mag weer terug naar de machine en de order van 7000. Afgezien van de pijn in mijn.. well.. overal, is dit werk best te doen.

13:45
De tweede pallet is halfvol. Ik leg een groot kartonnen vel over de voorwerpen en begin opnieuw te stapelen.

14:00
Man en jongen gaan naar huis.  Ik mag weer stickertjes plakken. Joepie.

14:35
Pijn. Overal pijn.

15:15
Ik krijg weer een ander klusje: samen met Mohammed moet ik andere, lastig gevormde voorwerpen in dozen pakken. Als je het goed doet, passen er 155 in. Als je het niet goed doet, wordt het een chaos. Mohammed wordt een beetje boos als ik vooraan in de doos begin in plaats van achterin, omdat het volgens hem anders niet uitkomt. Dat slaat echter nergens op want je kunt de doos gewoon 180 graden draaien en dan klopt t weer. Moe. Zo moe.

16:30
Eindelijk. De zoemer klinkt en ik strompel naar de kleedkamer. Buiten is het al weer donker.

Points

It's not that hard to write the beginning of a blog post. Catchy statement, funny anecdote, and you're done. The middle bit is also relatively easy, as long as you write coherent sentences and don't stray from your original story too much you're fine. The end is something completely different. Wrap it up, bring all loose ends together, but most importantly: make a point, or you're screwed.

This is an unfinished, point-less blog post. If anyone has any suggestions for a point, lets have 'em!
oh, and it's in dutch. Having two languages in my head is messy.

De hipster en de slaaf

Ik was dus op vakantie. In een niet nader te noemen land met bergen. In dat land is fietsen niet zo vanzelfsprekend als in ons vertrouwde kikkerlandje. De fietsers in de paar steden die ik heb bezocht waren stuk voor stuk hipsters op kekke fixies, maar wel met handrem.  En allemaal een helm op. Als konijntjes op de vlucht voor een schot hagel zoefden ze de angstaanjagend steile hellingen af, zigzaggend de boze blikken van automobilisten ontwijkend.  Terug naar de bergen.
We waren ’s ochtends vroeg uit de tent gekropen om om een meer heen te lopen.  Op weg er naartoe kwamen we twee fietsers tegen. De voorste was in het dagelijks leven duidelijk een hipster. Hij reed op een moderne mountainbike, vierkante nerdbril en het perfecte baardje. Met zijn iPhone 4 schoot hij foto’s, ik vermoed om ze via instagram op z’n tumblr te posten zodra er weer ergens wifi was. Een meter of twintig reed zijn reisgenoot, grote fietstassen aan de wielen van zijn stalen shetlandpony.
Later die dag zagen we ze weer. Hipster met fietsbroekje en bijpassende gele trui, zonnebril nog steeds op z’n neus, reed in een lage versnelling rustig de berg op. In zijn stofwolk zwoegde zijn sherpa omhoog met, well, basically alle spullen.

Learning. About people.

So I've been to this pub in town a couple times now, and every single time there was a guy behind the bar and waiting tables. He reminds me of my cousin, but with a lot of piercings in strange places on his face. I'd seen him smoking outside a few times on my way to the library, but never realised he worked there. He is the kind of person I look up to, the kind of person I wish would be interested in even talking to me. Not because of the piercings or anything, but because of the way he carries himself: confidently, like he 'owns the place'. I wish I could be like that in more situations.
Anyway. Today I went over to the bar to ask if they still had the magic card we'd accidentally left there two weeks ago. He went on searching for it but couldn't find it. "It's not here, luv.' he called from the back, and it sounded surprisingly sweet coming from a 20something instead of the 40+ people who usually use term with me. Later, when he came to pick up our empty glasses, he smiled and handed me the card, saying that he'd found it after all. But instead of cool, or detatched, or matter-of-factly, he seemed shy, or vulnerable. And suddenly I felt the nature of the desire to befriend him change. I was now interested in him as an actual person instead of someone who would help me feel better about myself by giving me attention. That made me realise that, even though it's sort of integral to the brain to judge people immidiately on the little information we can deduce in a second, I should really try not to.

 

Sorry, I've been ill and I'm really really tired..

The Broken Strings, Whatever Works

I was cycling through one of the citys shopping streets when a beautiful, warm, vibrating wave of sound found my ear. I looked around, and behind a wall of chinese students I found him. An older man, in his fifties maybe, with a guitar and an amplifier. I cycled past him, enjoying the music, the made up my mind and turned around, for I'd seen a few cd's in the open case at his feet. A small sign read: 'Free cd, donations welcome'. I dropped a handfull of coins in the case and picked up a cd. The man smiled and nodded.
Later that day, while home alone, I played the cd and immidiatelt fell in love with it when I hear the first notes of Mad World drift out from the speakers.
I know nothing else about this man but that he looks like the guy from breaking bad and that he makes wonderful guitar covers.

I'm trying to find a way to upload the music somewhere so that I can put a link to them here. So that wil follow.

And here is a lovely video to go with Mad World:

As someone remarks in the comments: never will this brave bird die but fly forever in my heart

Marc

Alright Marc, here you go. An entire post dedicated to you.

Here is a collage with photo's. I did unspeakable things to your face on them.
Also, you now own a blue and pink beanie.

As you can tell, I've spent quite some time with this guy. He's a bit of a weirdo, but that's alright because so am I. He skates, plays magic and he even came to the event I helped organise. Then he painted me with mud. That was actually sweeter than it sounds.

Yeah, that's mud.

 

Tussendoor I

Alrighty,  die gestructureerde blog met boodschap en witty opmerkingen gaat voorlopig niet lukken, dus ik gooi er maar even een kort verslagje in van wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan. Een aantal highlights:


Bikeride in the peaks
We (my lovely cousin and his wife and two boys and I, I'm going to call them E, V, A and Z) took our bikes out into the peaks. We cycled down a trail through beautiful scenery, rolling hills, stone walls and moorland. At the end of the trail, we decided that my cousin and I would cycle back to get the car and V waited with A and Z. The way back was uphill and we had the wind pushing us back, but we still did the eleven miles in less than an hour. It was good to know that my basic physical condition is not as bad as I thought. Also the bike I was riding has more gears than I could comprehend.

The library
One of my favourite places in this city to be is the library. I love walking between the high shelves, scanning the spines. I love the hushed speaking, the archives, the inspiring quotes on the walls. I love peeking into the forbidden room on the second floor, with the tall windows and the shelves with the long rows of thick volumes bound in leather or cased cloth. A small part of me actually considers renting that room for an hour, not for a lecture or meeting, but just to ly on the floor, bring out number twenty eight of the encyclopedia and smell the pages. The only problem would be finding a way to explain that desire to the librarians, many of whom look like they're only there to earn money to feed their clowder of cats. (Wow, my English teacher would be proud of me for using all three the-s in one sentence). Then there is the Winter Garden across the street.

Winter Garden
Imagine a very large viking ship with a wooden frame. Now turn it upside down and replace the planks with glass so you just have a wooden skeleton. Add some iron bars, a hipster biological wholefood vegetable smoothie bar, and a bunch of tropical plants. That's the Winter Gardens. I love going there after a library session, order a slice of buttered toast and read a book on a bench under an obscure 'brand' of tree. My my, I'm starting to sound like my mother..

CVP
A seemingly small park tucked away behind the ring road, just outside the city. It has a wide, smooth road perfect for dancing, with a very slight slope that will keep you going in between steps or tricks but is barely noticable when you skate back to the top. It's also wonderful for luging down on a 1.55 warship dancer, IF you have gloves. Around a corner there's a steeper road that's usually covered in slimy muck from the overhanging trees but is great for sliding. I was a little nervous the first time I went there, not sure what the bunch of 25+ guys that had promised to show up would be like. They turned out to be great. We skated the whole day, did capoeira and climbed trees, had a spontaneous barbeque for lunch and I earned myself a nickname I will not repeat here... The day after we went to skate in:

The Peaks
Honestly, I haven't spent as much time in the peaks as I would have liked. Yet.. But so far I have loved every second. The hills (we don't have nonnathose where I'm from), purple heather, beautiful plains, rock faces, waving grass, and stone walls, oh, the stone walls. And every few miles there's a pub called 'The Pheasant' or 'Old Queens Head' or 'Old Hall Inn'. My skaterbuddies and I hit a few of the freshly tarmacced roads, with them dropping the hills, throwing in clean pendulum slides and standies, and me footbraking and in awkward tuck in my pink full face helmet and with elbowpads on my knees. They also took me for my first sunday carvory, then laughed at me the whole time for not taking any gravy with my food. Then they threw grass at me. I still love them though.

Board game night
Gap years are cool. You meet people and stuff. On a soggy wednesday I went out to skate with one of the guys and this german girl who had just arrived in England came along. It was raining so CVP was too wet. We skated down to the city centre to hit a car park but got kicked out before the first run. So we decided to do what all English people do after anything they do: go to a pub. We had a drink or two, and then cowardly took a tram back up to the park. Then the German girl and I headed over to her appartment for dinner. Bear in mind that I had met her that morning. After washing up we walked to another pub where we met up with a bunch  of couch surfing people and played some board games, one of which I even managed to win! That is really what taking a gap year is all about for me (meeting loads of cool people, not winning games of carcassone just because the Irish girl gave up a helluda points just to annoy the south african guy, even though he really had it coming).


It's a quarter past two at night and tomorrowmorning I've got.. Oh right, nothing to do! But I'm still going to sleep, mainly because I'm extremely hungry and I'm afraid I will succumb and go downstairs to get some food and that will wake the baby... I will continue my recap in another post.

G walking up after a great run

The Big Bread Experiment

I live in one of those villages where it's really not done to do anything on a sunday but go to church and invite people over for tea. This mean that I couldn't paint, and I was kind of fed up with watching series and mindlessly clicking around on facebook. One of the series I've been watching lately is Masterchef Australia: a real guilty pleasure because I usually dislike both game shows and cooking shows... So that sunday morning I decided I would cook or bake something. I would bake bread. With flavours.

I made the amount of dough needed for one big bread and divided it over six bowls, then left it to rise. Which it didn't.
Then I added some spices/fruits/sweets and other ingrediënts to each lump of dough and baked them.
The ingredients and the result:

Fresh basil and tomato

Anise seeds and Star Anise

Chocolate

 

I just realised I don't have a picture of the apple cinnamon

so I just grabbed one from google images.

Apple and cinnamon

  

 

Honey and walnut

 

And last but not least, my crazy friend came up with an

equally crazy suggestion: peanutbutter and banana bread.

And believe it or not, it turned out very well!

Peanutbutter and banana

   The result was six delicious small breads, very dense but full of flavour.
   My favourites were the anise, walnut honey and the peanutbutter banana.

My dad, who got the honour of tasting with me, told me it had taken him two long finnish winters to get it exactly right: the dough, the amount of spice or other ingredients, the baking time and heat of the oven. Good thing I have another full year ahead of me to perfect my skills!

'A state of'

It's 2:46 as I start writing this blog. At night. I just returned from a party with my dear scouting friends. It's the fourth time in just two weeks that I've gone over, pretty spontaneously, to chat&drink&laugh/play a really really nerdy game called Magic the Gathering.
Back home I sleep, I paint the house for moneys, and the rest of the time is spent reading, listening to records and working on several 'projects', which I will probably never finish but I'll do a blog on that later.
There is no drama in my life. No problems within friendships, no real conflicts, no stress, no deep pain, none of the things that have been bothering me the past few... years?
In my last entry I shared some of my happy moments. Those moments when you feel the happiness bubbling inside you, you can't stop smiling, or you forget that there were ever difficult times in your life. Moments that go well with Don't Stop Me Now, On Top of the World, Animal Arithmetic and that kind of movie music that makes your heart swell up with joy, like Touch the Sky
The way I am feeling right now is more like  Featherstone, Time to Sleep, Gracious or Northern Sky.
So no, I'm not feeling exstatic all the time, and it's easy to simply keep going. But I think it's important that I realise now that I am actually in a 'state of'.
It's important to realise that I Am Happy.

Dit is geluk

Ik denk dat alle mogelijke dingen over geluk al wel gezegd zijn. Dat het een reis is en geen bestemming, dat je er niet naar op zoek moet gaan, dat je pas weet dat je gelukkig was als je down bent, etcetera. Ik kan daar niet veel aan toevoegen. Wel kan ik simpelweg delen wat mij gelukkig maakt. Dan zal ik deze post regelmatig bekijken om mezelf er aan te helpen herinneren dat ik, hoewel ik door dat pure gevoel van geluk altijd overvallen word, mijn stemming wel degelijk in de hand heb.
Here we go. En selectie uit mijn geluk.

 

Een  verlaten station in een prachtig land, warme zon, pannekoeken bakken op gasbrandertjes, een voldaan gevoel na twee dagen kanoën.     

 

 

 

 I know a lot of people don't understand what I'm about. She did.
Also I like the illusion that I'm still a kid who doesn't understand the world.

 

 

 

Just me and the rock.

 

 

 

 

 

 Need I say more?

 

 

 

I also find a lot of joy in spending time with my friends and the people I love, but I didn't think it would be appropriate to post photo's of them without their consent.

 

 

 

 

Immersing myself

Saturday, I was riding from the house of one friend to that of another. I usually have a pretty good sense of direction, and I trusted that that, in combination with the photo's I'd clumsily taken of google maps, would lead me to my destination. What I hadn't considered was that I'd be finding my way through some 'densely wooded areas', something we're not very used to in this grassy country. So while my sense of direction was telling me to go east, I was really northbound by dint of endless rows of trees.

After the 3rd of 4th kilometer, I started to get irritated. Why was there no opportunity to turn right? I was getting further and further away from my goal and I was keeping my friends waiting. But then, I thought of what I always tell my mom when she is frustrated because we are stuck behind a tractor, we have to take a detour because of construction, or whatever else is bothering her while driving: there is nothing you can do about it right now. 
So I accepted that there were simply no roads to the east. However, but one would come up eventually. My friend wasn't dying, I had no train to catch, it wasn't even cold, or raining. Heck, it was beautiful! I opened the visor of my helmet and breathed in the forest air. The sun and the leaves worked together to project beautiful black and white patterns of the asphalt and there was no other traffic on the road. By the time my road to the east came up I was almost sorry.
I managed to immerse myself in the happy mood in the air (at the two birthdays and the baptism ceremony I visited later that day) and enjoy myself immensely. By the time I reached my bed I was dead tired, but the good kind. And that is what I am going to strive for from now on: letting whatever is bothering me glide off me when I can't change it. I can think of better things to spend my energy on.

And instead of spending time on
taking 100 photo's of this,
hoping for the perfect shot,
I took just 5 and spent the rest
of the time simply drinking in
the beauty of the moment.

Dominostenen

Dit vond ik ondersteboven achterin mijn geschiedenisschrift tijdens het leren vandaag.
Je moet het lezen als 'duizend tot de tweede' en een van de lettergrepen van 'dominostenen een beetje inslikken'.

De vs zag eens dominostenen
Dacht, met 't vallen in 't verschiet
In en land zo vol met mensen
Mist men er 1000² niet

Ik weet het, t rammelt aan alle kanten, maar dat deed de buitenlandse politiek van de VS in de jaren 60 ook. En nu allemaal Forrest Gump kijken.

Mesmerising Music II - Ólafur Arnalds

Handome, funny, talented and above all: Icelandic! We're talking Ólafur Arnalds.

 


His music is usually described as a combination of classical with post-rock climaxes, with grandiose extremes, orchestral ambience, and since his last album: poetic lyrics sung by a man who looks nothing like it but sounds like an angel: Arnor Dan.

"Roaring lungs, as oath becomes through flight past trees
Only the rhythm of love escapes the harmonies
Leaving us a beat"

From Old Skin
Pay attention to the video for this song too, it is really enchanting in combination with the music.

One of my other favourites is Til Enda. I couldn't find a version with a proper video, so just don't look at it :P
The name of this this  song means something like 'The light comes slowly' and the video is also beautiful and brilliantly animated. It's called Hægt, kemur ljósið.

I've been to two of Ólafur's shows, both in the same venue in Amsterdam. He makes a lot of jokes between the songs, which is a nice contrast with the seriousness of the music, which he plays with an intention only rivalled by Sigur Rós's imperturbable frontman. The first time I went to see him live, Ólafur asked us to sing a note and recorded it, then played it as part of the next song. Appearantly we were the first audience to ever ask for a re-recording because someones voice had wavered from an A to a B and back, and you heard it :p It was in Paradiso, where they have those plastic cups that make a hollow ringing sound when they topple over -which they do all the time, especially during the quiet, intimate parts- and he recorded that too, with everyone dropping their cup at the same time. It is the sharig of such moments that make concerts memorable and give the artist just a slight head start in the race for the title of 'my favourite'. Currently thee musicians share it and Ólafur is well on his way to making it a shared 4.
Here is one last one for the road, probably one of my favourite songs of all time: Ljósið

A shot from 'Old Skin'

Schooluniform

In de derde en vierde gingen we met de klas een week naar Engeland op excursie. De ene keer naar Londen, het standaard riedeltje, de andere keer naar Bristol. Daar bezochten we ook een Engelse school. Het had een echte uitwisseling moeten zijn, met matches enzo, maar daar kwam niet veel van terecht. We hebben twee uur met ze geknipt en geplakt aan posters, en een uurtje door een winderige stad gesjokt. Het enige contact tussen de twee groepen bestond uit het constant roepen van 'Mary, Mary!' tegen een van de Britse jongens, die nog maagd was. Blijkbaar is dat een valid reason om een jongen van zestien uit te schelden.
Anyway. Tijdens die week in Bristol kwam ik tot een aantal conclusies over de Engelse schooljeugd. Een daarvan heeft, zoals de titel waarschijnlijk al deed vermoeden, te maken met de schooluniformen. Persoonlijk vind ik ze meestal wel leuk om naar te kijken, want stropdassen, maar ik moet er niet aan denken zelf elke dag in zo'n pakje te moeten lopen. Precies hetzelfde als de rest... Niks voor mij. Maar de Britten lijken daar wat op gevonden te hebben: ze onderscheiden zich d.m.v  hun haar (en jammergenoeg vaak een te dikke laag makeup bij de meiden).



 

Na de excursie was ik niet meer zo bezig met het hele fenomeen, tot een paar dagen geleden. Toen realiseerde ik me namelijk dat mijn school wel degelijk een soort uniform heeft, en dan vooral voor de jongens:

- Haar in een scheiding
- Overhemd of trui van een goed merk
- Zo'n beige broek die je tot voorheen meteen tot skater bestempelde
- Vans of suede/lakschoenen

Ik weet dat ik ontzettend aan het stereotyperen ben. De meeste jongens zijn waarschijnlijk gewoon helemaal tevreden met hun stijl en vinden het leuk er aandacht aan te besteden. Maar toch kan ik er niet aan ontkomen dat het me opvalt, al die uniformiteit.




English

In third and fourth grade of high school (15/16 years old) I went on excursions to England with my school. The first time we visited London, the second time a school in Bristol. It was supposed to be a real exchange, with matches etc, but not much came of that. The only real contact between the Brits and the Dutchies consisted of repeatedly calling one of the English guys ‘Mary’ because he was still a virgin. Apparently that is a legit reason to make fun of a 16 year old boy.

Anyway. During that week in Bristol, I came to a few conclusions about the English school youth. One of those has, as you may have guessed from the tilte, to do with school uniforms. Personally I think they’re rather nice to look at, 'cause ties, but I’m glad I don’t have to wear one myself. Looking exactly the same as everyone else... Not my cup of tea. However, the Brits seem to have found a solution: they do stuff with their hair most Dutchies wouldn’t even think of.

Ather the excursion I went back to daily life and nearly forgot about the whole concept, until a few days ago. Then, I realised that we actually do have some sort of uniform at my school, especially the guys.

 

It consist of:

- Parted hair (is that how you say it in English?)
- Dress shirt or sweater from a good brand
- The beige trousers that used to define you as a skater
- Dress shoes or Vans

                                  

I know, I’m really stereotyping (is that a verb?). I know most guys probably like and enjoy their style and don’t mind spending money on it, but I can’t help but to notice, all this uniformity.  

Also, feel free to comment!

Spring scents

One of the things I love most about spring is that everything starts having a scent again. 
I think it has to do with the air being too cold in winter.
BUT that's all over now, and the two hours I spend riding my scooter every day  (no, I'm not an annoying youth who hangs around playing loud music and smoking, but it's that or three hours of cycling every day and four years of that has been more than enough..) have become a festival of smelling.

A selection of today's fragrances:
= pine needles and moss
= meat the way grandma prepares it
= mens perfume
= diesel
= pickle
= sawdust
= ditch water 


Jónsi knows what it's at:
Every time, everyone, everything's full of life
Everyday, everywhere, people are so alive

Echte Hollanders doen aan...

Iedere Nederlander heeft het wel eens gedaan: spijkerpoepen.  
Op een kinderfeestje, rommelmarkt of spelletjesdag.
Samen met het zaklopen, sjoelen en dat gekke met die stokken maakt dit gekke spelletje ons tot echte Hollanders.

Het blijkt trekbiljart te heten...

Op scouting doen we ook wel eens spelletjes. Hollandse leeuwen, buskruit, belgisch verstoppertje (mijn favoriet) en de klassieker:

Tamponpoepen.

Laat het even bezinken. Ja?

Wat heb je nodig voor een uurtje heerlijke onderbroekenlol?
- Bierflesjes gevuld met water

- Tampons (preferrably extra groot)

- Touwtjes

 

Je ziet hem al aankomen he?

Twee tegen twee poepen, en zodra de tampon is opgezwollen, rennen tot je flesje er weer vanaf valt! Wie het verst komt wint.

GO!

 

 

Ik twijfel of ik dit wel naar het engels moet vertalen, wat zullen ze wel niet van ons denken xD

Hoe ik hier nou zo bij kom? Binnenkort vindt er weer een groot longboardevenement plaats in Eindhoven (komt allen!), en de organisatie heeft iedereen opgeroepen om oudnederlandse longboardspelletjes te verzinnen.
Mijn ideeën:
- Kingpinpoepen
- Parcours skaten met zo'n ei op een lepel
- Kruiwagen lopen, maar dan met je handen op je board ipv op de grond

Iemand nog andere suggesties? Ik kan er een surftrip mee winnen, dus alles is welkom :P